Είναι περίεργο το πόσο αφήνομαι
                              στη διάθεση σου
                                στη ψυχολογία σου
Με μια σου σκέψη
                   κι ένα μήνυμα
μπορείς να με κάνεις να πετάω

Δυο φτερά μου φοράς στον ώμο
και να'μαι..
ΕΓΩ,
η  γυναίκα που κάποτε φοβόταν τα ύψη
αλλά μαζί σου έμαθε να πετάει

Έχω τον άνεμο φίλο μου
        και τα πουλιά συνοδοιπόρους
Είμαι ένα με τη φύση
               αλλά όχι έρμαιο της

Θέλω να σε μυρίζω
έτσι ώστε όταν κλείνω τα μάτια μου
                           στην θύμηση σου
να νιώθω ακόμα το άρωμα σου

Θέλω να σ'αγαπήσω...
                         και πίστεψε με
δεν το ένιωσα αυτό ποτέ για κανέναν

Πολλοί το προσπάθησαν
   αλλά κανέναν δεν ήθελα ν'αγαπήσω
Φοβόμουν να πω σ'αγαπώ
Φοβόμουν να το νιώσω το "σ'αγαπώ"
Ίσως αυτός ο φόβος να'ταν μια άμυνα
                             μια ασπίδα προστασίας
για να μην αναλωθώ
και συνηθίσω στην ψεύτικη αγάπη
Και να ξέρω, όταν έρθει η ώρα,
ποια θα είναι η αληθινή

Είναι περίεργο να το λέω
                  να το παραδέχομαι
αλλά είμαι εδώ..
                           ΓΙΑ ΣΕΝΑ

 Μα γιατί δεν σε φοβάμαι?

Γιατί όταν με ακουμπάς δεν τρέμω από φόβο

                   μήπως αγγίξεις κάποια πληγή ανοιχτή

                      ή μήπως το δέρμα μου σου φανεί τραχύ στην αφή?

Γιατί δεν αποστρέφομαι το βλέμμα σου?

Γιατί σε αφήνω να με κοιτάς  βαθιά μέσα στα μάτια

ν'αγναντεύεις τον ορίζοντα μου και να βλέπεις όλα

       όσα οι άλλοι,

 εκείνοι που φοβόμουν,

     δεν είδαν ποτέ

Όλα εκείνα τα οποία δεν θέλησα να δουν ποτέ

Γιατί θέλω να σε νιώθω πάνω μου?

Το σώμα μου και το σώμα σου κολλημένα

                              δυο σώματα να γίνονται ένα

Όσους πέρασαν όλους τους φοβόμουν
Έτρεμα στο άγγιγμα τους
      φοβόμουν το άγγιγμα τους

Τα χάδια τους τα αποστρεφόμουν
Ένιωθα την αναπνοή μου να σταματάει
Τα πνευμόνια μου να φουσκώνουν  
 στην προσπάθεια τους να "ρουφήξουν" αέρα
                                      αλλά μάταιος κόπος

Πνιγόμουν

Προσπαθούσαν αυτοί που φοβόμουν,
αυτοί οι άλλοι
να με κάνουν να εισπνεύσω το δικό τους οξυγόνο

Υπήρχαμε απλά ως δυο σώματα,
                                   δυο σάρκες
που οι ψυχές τους δεν συναντιόντουσαν

Μου'ταν πιο εύκολο να πέφτω στα τέσσερα
Να μην υπάρχει βλεμματική επαφή κατά τη διείσδυση
Ήταν απλά μέσα ικανοποίησης της αχόρταγης ηδονικής λαχτάρας
                                                                                για ολοκλήρωση

Επανάληψη της συνάντησης μας δεν υπήρξε ποτέ
Μια φορά ήταν αρκετή
Γιατί όταν υπάρχει επαναλαμβανόμενη επαφή,
Θέλοντας και μη,
πρέπει να ανταλλάξεις ένα κομμάτι της καρδιάς σου με ένα δικό τους.
Κι εγώ αρνιόμουν πεισματικά να ζήσω με κάτι δικό τους
Γιατί θα ήταν ένα "δικό τους" ασήμαντο
που θα αντικαθιστούσε το δικό μου πολύτιμο εγώ

Και μετά..που να έβρισκα χώρο να βάλω εσένα?
Το δικό σου "εγώ" δεν θα υπήρχε.

Τείχη
       Χτίζω τείχη

Τείχη
        Γκρεμίζω τείχη

Μέρα με τη μέρα νέα τείχη εμφανίζονται
  νέες φοβίες και ανασφάλειες

Τα παλιά τα τείχη εκεί, ακλόνητα, απείραχτα
   να μου υπενθυμίζουν τι πέρασα
        και πόσο δύσκολο είναι να γκρεμιστούν

Δώσε μου ένα σφυρί να τα σπάσω...

Κάθε μέρα και πιο ψηλά
Κάθε μέρα και πιο τρομαχτικά

Στα παλιά τείχη προστίθενται τα καινούρια
Κι όλα μαζί σχηματίζουν λαβυρίνθους
Κι εγώ..
       στην προσπάθεια μου να ξεφύγω,
           να τα πηδήξω
               να βρω την έξοδο..
Βυθίζομαι στο βάλτο της απελπισίας.

Και είναι στιγμές, δυστυχώς πολλές,
που δεν έχω πια άλλες δυνάμεις
ούτε για να δω το φως
ούτε για να βρω την έξοδο

Κι από την κούραση και την υπερπροσπάθεια
στέκομαι να ξαποστάσω
Μα ξάφνου τα τείχη εμφανίζονται ξανα

Κάθε μέρα και πιο πολλά
    Κάθε μέρα και πιο ψηλά

Σε παρακαλώ,
Δώσ'μου ένα σφυρί να τα σπάσω
Τα πόδια μου δεν με βαστούν άλλο,
έχω κι αδύναμη καρδιά

Δώσ'μου ένα σφυρί να τα σπάσω
Εγώ από μέσα
Κι εσύ απο έξω

Ίσως και οι δυο μαζί αν προσπαθήσουμε
να καταφέρουμε να με βγάλουμε από εκεί μέσα.

Είναι κουραστικό να προσπαθώ τόσο πολύ.
Σε παρακαλώ,
Δώσ'μου ένα σφυρί να τα σπάσω

Πώς οι λύπες του παρελθόντος

και οι χαρακιές στο σώμα

                          και στην ψυχή

μοιάζουν ανύπαρκτες

σαν να εξαφανίζονται ξαφνικά

                                         προσωρινά

για όσην ώρα τα χείλη σου ακουμπούν τα δικά μου