Δεν φταις εσύ που δεν ξέρεις να αγαπάς τα λουλούδια,
δεν σε έμαθαν οι άλλοι.
Άσε με να σου διδάξω την δική μου αλήθεια,
να σου δείξω τον δικό μου κόσμο.
Άνοιξε τα παράθυρα να μπεί φώς και κλείσε τα μάτια σου.
Βλέπεις την μαγεία που υπάρχει γύρω μας?
Την νιώθεις?
Εμένα με χαιδεύει απαλά και μου ψιθυρίζει στο αυτί
έναν παλιό γνώριμο σκοπό.
Σου θυμίζει κάτι αυτό που είπα?
Τώρα όχι, αύριο όμως ναι.
Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου..
μην νιώθεις τύψεις, δεν φταίς εσύ.
Φταίω εγώ που δεν προσπάθησα αρκετά να σου δείξω τα χρώματα αυτού του κόσμου
κι έζησες μια ζωή μέσα στις αποχρώσεις του γκρι.
Το αγαπημένο μου, να ξέρεις, είναι το μώβ..
έχει τόσο μαγεία,
δυναμικότητα,
θηλυκότητα
και ανθρωπιά
όσο μου χρειάζεται.
Να μου θυμίσεις να σου δανείσω κάποτε λίγο.
καληνύχτα