Προχθές γύρισα σπίτι μου μέσα στα αίματα
γιατί στο δρόμο ένα παιδί έδινε μάχη με τη ζωή,
αυτήν που κάποιος σαν κι εσένα του έκλεψε μέσα από τα χέρια.
Με έβαλε να του υποσχεθώ πως δεν θα επιτρέψω να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο,
και το έκανα.
Μα τώρα συνειδητοποιώ το δύσκολο αυτό έργο που έχω αναλάβει,
χωρίς να το αξίζω.
Κι έρχεσαι τώρα εσύ μέσα από τα παραθυράκια να μου πεις πως κάνω λάθος,
πως αυτό που βλέπω δεν είναι αλήθεια.
Μα εσύ κάνεις λάθος φίλε μου.
Ζείς σε μια παραίσθηση, από αυτές τις δυνατές
και δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως με σκοτώνεις
μέρα με τη μέρα περισσότερο. Δεν σου έφτασε που πέρσι
ένα βράδυ σου παρέδωσα στα χέρια σου ένα κομμάτι της ψυχής μου
και με έβαλες να ξεπουλήσω τα πιστεύω μου
και να προδώσω τα όνειρα μου..
τώρα επιστρέφεις ακόμη πιο δυνατός και μου ζητάς να ξεπουληθώ ολόκληρη,
για να μην πω ολόκληρος..

Δεν έχεις το δικαίωμα σου φώναξα μια φορά στον ύπνο μου,
κι εσύ μου γέλασες και από το στόμα σου βγήκαν μαστίγια,
που κάθε λεπτό, κάθε μέρα μου αφήναν τα σημάδια τους
και μου υπενθύμιζαν το καθήκον που εσύ ο ίδιος παρά τη θέληση μου,
μου επέβαλες, να γίνω άνθρωπος, έτσι όπως εσύ ορ΄ζεις αυτήν την έννοια.
Μα εγώ δεν θέλω.

Θέλω να γίνω πεταλούδα,
να έχω όμορφα χρώματα και να πετώ ανάμεσα στα παιδιά,
τα οποία θα μαγεύονται από το πέταγμα και την ομορφιά μου
και θα μου ομολογούν τις δικές τους αλήθεις.
Δεν με πειράζει το τίμημα, ας είναι..
Μια μέρα ζωής σαν πεταλούδα είναι ίση με όλες τις ημέρες ζωής
σαν τις δικές σου,
μην σου πω πως πάλι θα υπερτερώ από εσένα κι εσύ θα με ζηλεύεις,
γιατί θα είμαι ελεύθερη κι όχι σκλαβα των παραισθήσεων μου.

Θέλω να γίνω πουλί,
να έχω φτερά και να πετάξω από την μια άκρη του κόσμου ως την άλλη,
κι ας ξέρω πως θα βρεθούν κάποιοι σαν κι εσενα
που από τη ζήλεια τους πάλι θα μου τα κόψουν και θα προσγειωθώ ανώμαλα
στα δικά τους εδάφη.
Αυτές τις ώρες όμως που θα πετώ ψηλά στον ουρανό
θα σε κοιτώ από εκεί πάνω και θα συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά
πόσο μικρός είσαι, μια τόση δα σπιθαμή.

Μα εσύ δεν με αφήνεις..
Με κρατάς αιχμάλωτη των δικών σου ονείρων.
Αναπνέω τον αέρα που εσύ μου δινεις και όχι αυτόν που μου αξίζει.
Με ποτίζεις το νερό σου και όχι αυτό με το οποίο ποτίζεις τις μαργαρίτες
και τα τριαντάφυλλα.
Μια μικρή τριανταφυλλιά είχα στον κήπο μου,
κι αυτήν εσύ την έκοψες.
Μα δεν έφταιγε αυτή που σου έμπιγε τα αγκάθια της,
αλλά εσύ που δεν την άγγιξες ποτέ απαλά,
να..αργά αργά και με αγάπη, όπως σε αγγίζω εγώ,
κι ας με πονάς τόσο.
Πάνω από όλα είμαι άνθρωπος κι έχω συναίσθημα,
κι ας με πονάς εγώ σε αγαπώ, γιατί ξέρω πως την χρειάζεσαι την αγάπη μου.
Θα αγαπάω για δυο και για τρεις μαζί.