Με πνίγει ο τρόπος που μ’αγαπάς.
Στο λέω ξανά και ξανά μα σημασία δεν δίνεις..
Θέλω αέρα, να αναπνεύσω.
.Να σταθώ όρθια, να φουσκώσω τα πνευμόνια μου
και να πάρω μια γερή «τζούρα» φρέσκου αέρα.
Θα φύγω, σου’χα πει ένα βράδυ, μα δεν με πίστεψες.
Και η ειρωνεία σου μαχαίρι που έφτασε μέχρι την καρδιά.
Με είδες να πέφτω και να σκορπίζομαι
όπως τα θρύψαλα στο λευκό πάτωμα της κουζίνας.
Κι εσύ γελούσες..
Κοίταξε με τώρα.
Τα χρόνια πέρασαν κι εσύ ζητιανεύεις ακόμα λίγη αγάπη,
μα κανείς δεν σου την δίνει.
Τυχαία σε είδα στο μετρό την περασμένη εβδομάδα
και με θλίψη αντίκρισα την «πτώση» σου.
Μου άπλωσες το χέρι μα δίχως δεύτερη σκέψη σε προσπέρασα.
Σε είδα στην αντανάκλαση της σελήνης να μου ψιθυρίζεις συγγνώμη.
Μα δεν σου έχω θυμώσει..απλά σε λυπάμαι.
Μα πού να καταλάβεις..