Χειμώνας ήταν.
Ο άνεμος χόρευε με τα μαλλιά μου.
Δυο ώρες πάλευα να τα στρώσω για να είμαι όμορφη για εσένα,
αλλά εσύ ούτε που το πρόσεξες..
Άρχισα να σου τραγουδώ για να με προσέξεις..
να χορεύω μόνη μου δίχως παρτενέρ.
Είχα μάθει πια να χορεύω με συνοδό τον εαυτό μου και μόνο.
Πάντα μονάχη πορευόμουν σε τούτον το δρόμο.
Οι μελωδίες του κόσμου δεν πρόλαβαν να με αγγίξουν.
Ένα φώς χάιδεψε το πρόσωπο μου εκείνο το βράδυ
και με ανύψωσε ψηλά,
στα αστέρια.
Σου χαμογέλασα γλυκά μα εσύ μου είπες «κοψ’τις βλακείες».
Πάντα απότομος, δίχως συναίσθημα ήσουν.