Ποιοι είναι αυτοί που θα με κρίνουν?
Βαρέθηκα να πρέπει να δικαιολογώ συνεχώς κάθε πράξη μου,
λες κι έκανα κάποιο έγκλημα. Οι επιλογές είναι δικές μου.
Θέλω να κάνω αυτό, θα το κανω.
Όσο κι αν κοπανιέσαι εσύ πάνω κάτω για να με πείσεις πως κάνω λάθος,
γνώμη δεν θα μου αλλάξεις.
Ξέρεις γιατί?
Γιατι από τα λάθη μου προσδοκώ να μάθω τις δικές μου αλήθειες,
αυτές που ούτε εσύ ούτε κανείς εκεί έξω δεν μπόρεσε
και ούτε μπορεί να μου μάθει.
Μην λυπάσαι λοιπόν για εμένα.
Κι εγώ η ίδια ξέρω πως θα τα φάω τα μούτρα μου,
μα κάτι τέτοιο δεν με φοβίζει.
Και ξέρεις γιατί?
Γιατί σε αντίθεση με εσένα εγώ ξέρω τι να κυνηγήσω και τι όχι,
ξέρω τι μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη και τι όχι.
Μην λυπάσαι λοιπον για εμένα και για τις πτώσεις μου.
Αντιθέτως να χαίρεσαι, γιατί αυτές οι ίδιες θα με ανεβάσουν
κάποια μέρα ψηλά, εκεί που εσύ δεν θα ανέβεις ποτέ.
Μην φοβάσαι για εμένα, απλά ζω τη ζωή μου διαφορετικά από εσένα τρόπο.
Κοίτα με που τρέχω..
Ξέρεις τι κυνηγάω?
Όχι την χαμένη μου νιότη και τα σπασμένα όνειρα,
όπως εσύ.
Κυνηγάω το τώρα το οποίο μου φεύγει από τα χέρια μου
χωρίς καν να το καταλάβω.
Κάθε φορά που νομίζω πως το έπιασα
αυτό έχει ήδη γλιστρήσει από τις παλάμες μου.
Και για αυτό φταις εσύ,
ίσως κι εγώ που σου επέτρεψα να πάρεις αποφάσεις για τη ζωή μου.
Με ποιο δικαίωμα μου καταστρέφεις το τώρα, το μετά και το αύριο?
Δεν με ρώτησες καν αν θέλω ή αν μου αρέσει
να κυνηγάω τις χαμένες σου στιγμές.
Κι όμως το κάνω,
κι ας μην είναι δικό μου καθήκον.
Μου μόλυνες τον αέρα που αναπνέω και τρέχω σαν τους τρελούς
σε άλλους κόσμους για να τον πάρω πίσω,
μα δίνω μάχη κάθε φορά, και πολλές φορές την χάνω.
Και ξέρεις τι συμβαίνει τότε?
Πρέπει να δώσω ένα κομμάτι του εαυτού μου σαν λάφυρο
σε αυτό που με κέρδισε, και δεν είναι καν άνθρωπος.