my poems

Ήρθες ένα μεσημέρι και μου κράτησες το χέρι,
δίχως να ξέρεις ποια είμαι κι από πού. Δεν σε
ένοιαξε που είμαι ξένη, δίχως ψυχή, χωρίς
σώμα. Μου κράτησες το χέρι σφιχτά και μου
ψιθύρισες λόγια αγάπης.

Έπειτα από μέρες έσκυψες πάνω από το
πονεμένο μου κορμί και σπιθαμή προς
σπιθαμή επούλωσες το πληγιασμένο από
το ψέμα μου σώμα. «Πώς να αντέξει τόσο
πόνο αυτή η ψυχή?»

Μια στάλα βροχής στον άνεμο ήσουν όταν
σε πρωτογνώρισα..πώς έγινες θεέ μου
ολόκληρο ποτάμι, που παρασέρνει στο
διάβα του ματωμένες καρδιές και σπασμένα
από τον χρόνο όνειρα.

Σε κοίταξα στα μάτια και είδα μια δόση
ειρωνείας στο βλέμμα σου. Αχ και να ήταν
μόνο ειρωνεία. «Μου λες Ψέματα» σου
είπα και το έβαλα στα πόδια. «Μπορείς»
μου είπες και τα δάχτυλα μου άφησαν
σημάδι στο πρόσωπο σου. Σε πόνεσα, το
ξέρω..αυτός ήταν ο στόχος μου.