my poems

Σε έψαχνα μέσα στο σκοτάδι να σου πω αντίο μα δεν σε βρήκα..
Ήσουν κρυμμένος στους θάμνους και στην ομίχλη της ψυχής σου..
Σου φώναξα να βγεις για λίγο να σε δω..να σου μιλήσω..να σε
αγγίξω..να σε φιλήσω.. δεν ήσουν εκεί..
Χαμένος στους καπνούς και στη βροχή
που αφήνει πίσω της η μοναξιά και ο πόνος.
Σε έψαξα μα δεν σε βρήκα..
Έτρεχα για ώρα από εδώ κι από εκεί
μα δεν σε βρήκα..
Κοιτούσα τριγύρω μήπως η σκιά σου μου ομολογήσει την αλήθεια,
αυτή που εσύ με τόση επιμονή αρνείσαι να παραδεχθείς..
Στο ψέμα χαμένη η ζωή σου..
στο ψέμα και στους καπνούς των ονείρων..
Με παρέσυρες στον κόσμο σου προτού προλάβω να σου πω
πως δεν θέλω. Δεν με ρώτησες να δεις τι κάνω
και γιατί..γιατί σε ακολούθησα δίχως δεύτερη σκεψη.
Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, μα δεν γνωρίζω τι..
πες μου ποιο είναι το βάθος της ψυχής σου..
για πόσο ακόμα θα κυνηγώ εσένα και τα χαμένα σου όνειρα?
Αξίζω για εσένα ή είμαι μια τσίχλα που κόλλησε στη σόλα του καινούριου σου παπουτσιού..
Να σε μισώ? Και βέβαια όχι..
Σε αγαπώ μα δεν το ξερεις.
Πώς να τολμήσω να σου πώ πόσο με πονάνε τα χείλη σου..
τα χείλη αυτά που από τη μια με γλυκαίνουν με ένα ζεστό φιλί
κι από την άλλη μου γκρεμίζουν το είναι μου όλο..

Κι αυτό το βλέμμα, χαμένο και αποπροσανατολισμένο,
όπως κι εσύ.
Σε φοβάμαι..μην με κοιτάς. Φοβάμαι τα τρύπια χέρια σου. .
Χέρια που στάζουν πόνο και απογοήτευση
«Δεν μου αξίζει» μου είπες ένα βράδυ
χαμένος στις παραισθήσεις της καθημερινότητας σου.
«Το ξέρω» σου απάντησα μα δεν το πίστευα..
Κρατούσα το κεφάλι σου στην αγκαλιά μου και τα στήθη μου
σημαδεύτηκαν από τα δάκρυα σου..
Ότι κι αν πω είναι αργά πια..δεν σου μίλησα όταν έπρεπε..
δεν με άκουσες όταν σου ψιθύριζα δειλά δειλα να σταματήσεις.
«Προλαβαίνεις να σωθείς» σου είπα κάποτε θυμάμαι,
μα εσύ με κοίταξες και κούνησες αρνητικά το κεφάλι,
κι ένα φιλί άγγιξε τότε τα ματωμένα μου χείλη.
myΚι ήταν το τελευταίο ρε γαμώτο..το τελευταίο