my poems

Μην με ρωτάς πόσα μπορεί να αντέξει
η καρδιά ενός ανθρώπου χτυπημένου από τη μοίρα.
Μην με ρωτάς πόσο μπορεί να αντέξει
η καρδιά ενός ανθρώπου πληγωμένου από τον νεανικό του έρωτα.
Ένα παιδί είδα χθες στο δρόμο να ζητιανεύει λίγα ψίχουλα αγάπης
και το προσπέρασα, σαν να μην σήμαινε τίποτα για εμένα.
Πώς μπόρεσα και το έκανα αυτό στον εαυτό μου,
αυτό να με ρωτήσεις.
Μέρα με την μέρα συνειδητοποιώ πόσο πολύ έχω απομακρυνθεί από τους ανθρώπους.
Πόσα να αντέξει αυτή η ψυχή ψυχή μου..
Άρχισα να μοιάζω στους κλόουν που έβλεπα σαν ήμουν μικρή
και με πήγαιναν οι γονείς μου στο τσίρκο.
Σου χαμογελάω για να σου δείξω πως είμαι καλα κι ευτυχισμένη.
Μα η αλήθεια είναι άλλη. Πλήττω.
Δεν ξέρω πώς να σου δείξω πόσο πολύ πονάω
και σπέρνω χαμόγελα από εδώ κι από εκεί.
Μα σαν γυρίσω σπίτι και κοιταχτώ στον καθρέφτη
ξαφνικά η μάσκα πέφτει,
η αυλαία κλείνει κι εγώ,
ο κλόουν πρέπει να γυρίσω στο κρεβάτι μου,
να ξεκουραστώ μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα
και φορέσω το καινούριο μου χαμόγελο.
Με βαριέσαι και το ξέρω.
Προσπαθώ να σου γίνω ελκυστική μάτια μου,
κι ενδιαφέρουσα μα κάθε προσπάθεια μου είναι σκέτη αποτυχία.
Με είδες μια μέρα να κλαίω και με φοβήθηκες.
Μην μου αγχώνεσαι, δεν θα το ξανακάνω.