my poems

Τι θα κάνω όταν μου φύγεις μακρυά;
Ποιος ώμος θα παρηγορεί τον πόνο μου;
Ποια αγκαλιά θα ανυπομονεί να με αγκαλιασει;
Για ποια χέρια θα τρέμω μόνο με ένα τους άγγιγμα;
Ποιανού τα χείλη θα στάζουν μέλι με ένα φιλί;

Πίσω από το σπασμένο τζάμι σε κοιτώ
Που φεύγεις..μην γυρνάς το κεφάλι
σου, είναι γρουσουζιά.
Εκεί που πας να βγείς πρώτος, να θριαμβεύσεις
Πιστεύω σε εσένα γιατί πιστεύω σε εμένα.
Θα μου λείψεις,αχ δεν ξέρεις πόσο.
Θέλω να κλάψω μα δεν μπορώ.
Τόσο εγωίστρια είμαι που κρατώ τα δάκρυα μου εγκλωβισμένα
σαν τα θηρία…για να μην τα δεις και τρομάξεις.

Θέλω να τρέξω να σε αγκαλιάσω, να σου φωνάξω να μείνεις..
μα δεν με βαστούν τα πόδια μου. Η καρδιά μου βάζει εμπόδια
και δυσκολεύει το έργο μου.
Σκύβω το κεφάλι ως τελευταία ένδειξη λύπης,
μα ένα πουλί γεμάτο υπερηφάνεια εμφανίζεται μπροστά μου.
«Τι κάνεις εκει;» με ρωτάει «Οι άνθρωποι της γενιάς σου είναι υπερήφανοι.»
«Ψευτουπερήφανοι» συμπληρώνω και συνεχίζω το δρόμο μου
Τι κι αν μου φύγεις μακρυά εγώ θα περιμένω να σε δω να μου γελάς
και να ανυψώνεις τη ψυχή μου στα αστέρια.
Μια μέρα θα γυρίσεις, το ξέρω..
κι αυτή τη μέρα εγώ θα σε προσμένω στο γνωστό μερος
κρατώντας άνθη αμυγδαλιάς στα χέρια μου,
για εσένα!!