my poems

Θα ξυπνήσω πάλι αύριο και σαν εμφανιστώ μπροστά σου
θα είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο.
Μόνο έτσι μπορώ να κατακτήσω ένα μέρος από την καρδιά σου,
να γίνω κομμάτι δικό σου και των αναμνήσεων σου.
Αναμνήσεις που τις παίρνει ο άνεμος και η μπόρα
και τις διώχνει μακριά κάθε φορά που
στην ψυχή σου μέσα έχει κρύο.
Η καθημερινότητα σου σε σκοτώνει σιγά σιγά..
Κι εμένα το ίδιο. Μα εγώ έχω κι ένα καθήκον,
να σε κάνω να χαμογελάς.
Μην μου θυμώσεις όταν ανακαλύψεις
πως δεν είμαι εγώ αυτή που βλέπεις καθημερινά.
Είμαι μια άλλη, να είναι καλά η μάσκα που σου έλεγα.
Είμαι μια άλλη ψυχή μου, καθόλου ευχάριστη παρουσία.
Μια γυναίκα βαρετή, χωρίς ενδιαφέροντα.
Ένα κουτί μπισκότα και μια κούπα καφέ είναι αρκετά για να πνίξουν την ανία μου. Μα που να καταλάβεις εσύ από αυτά.
Το βράδυ σαν επιστρέψεις σπίτι σου θα σε περιμένει
μια συντροφιά για να μην νιώθεις μόνος
μες τα σκοτάδια της ψυχής σου.
Δεν φταίει η νύχτα ούτε το σκοτάδι που μεγαλώνουν οι σκιές στο σπίτι.
Οι αναμνήσεις, αυτές οι άτιμες είναι υπεύθυνες για όλα.
Δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις, κι είναι πολλά.
Μην μου ανησυχείς, η συντροφιά σου θα φροντίσει
να τις κρατήσει μακριά μέχρι να ξημερώσει
και να εμφανιστείς μπροστά μου.
Και τότε εγώ, μια άλλη θα σου κάνω παρέα για να είσαι ευτυχισμένος,
μέχρι τη στιγμή που θα καταλάβεις πως δεν σου είμαι αρκετή.
Δεν με φοβίζει εκείνη η στιγμή, αν και θα έπρεπε.
Αντίθετα, την προσδοκώ με ανυπομονησία.
Θέλω να δω τα μάτια σου τη στιγμή που και η δικιά σου μάσκα θα
πέσει στο πάτωμα και θα θρυμματιστεί,
όπως το κρυστάλλινο αλογάκι που έπεσε από τα χέρια μου καθώς το έπλενα, ύστερα από μια πετυχημένη παράσταση.
Μα και τότε δεν θα είσαι μόνος..
μια άλλη συντροφιά θα σου κρατάει το χέρι,
που θα τρέμει από συγκίνηση.
Είναι σπουδαίο αίσθημα η ανακάλυψη της αλήθειας.
Εγώ το ξέρω, το έχω αισθανθεί.
Μου το είχες διδάξει εσύ σε μια στιγμή αδυναμίας,
αλλά που να θυμάσαι τώρα..Δεν σε κατηγορώ για τίποτα.
Μια στάλα παιδί είσαι στη ψυχή σου,
δεν έχεις χρόνο για τέτοιες ανοησίες.
Η λύτρωση σου όμως θα αργήσει, μα θα συμπίπτει με τη δική μου.
Μαζί θα βγάλουμε από πάνω μας τα ρούχα αυτά που μας βαραίνουν
και θα πέσουμε στο λυτρωτικό ποτάμι των δακρύων.
Μην μου φοβάσαι ψυχή μου, δεν θα σε αγγίξει κανείς,
δεν θα το επιτρέψω.
Όσο για τα δάκρυα, ήρθε η ώρα να ανακαλύψεις την αξία τους.
Και σαν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύ τα έχεις ανάγκη,
θα επιδιώξεις την επαφή μαζί τους σε καθημερινή βάση, μα θα είναι πια αργά..
Θα σε έχουν εγκαταλείψει, μαζί με τις δυνάμεις σου.