my poems

Θυμώνεις..φωνάζεις..
Χτυπάς την πόρτα μου στο φεύγα των ματιών σου.
Δεν μου μιλάς πια με λόγια αλλά με νότες..
νότες σιωπής κι αγανάκτησης.
Κι εγώ, σαν τον χαμένο ζητιάνο,
στο στενό δρομάκι της ψυχής σου,
παλεύω με αυτούς που προσπαθούν
να μου πάρουν από τα χέρια τα λίγα νομίσματα
που κάποια παράξενα ξωτικά μου χάρισαν
ένα ανοιξιάτικο της καρδιάς μου βράδυ.
Σου έστειλα γράμμα, με μια πολύχρωμη πεταλούδα.
Με βρήκε, δεν την βρήκα.
Την έψαχνα για χρόνια, μα είχε χαθεί στον κόσμο των ονείρων..
και σαν με είδε μου ψιθύρισε ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΔΕΝ ΣΕ ΑΚΟΥΣΑ, ΗΜΟΥΝ ΤΥΦΛΗ.
Κι εγώ της σιγοτραγούδησα στη γλώσσα
των ξωτικών, όχι όμως αυτών που διάβαζα μικρή στα παραμύθια..
Σαν ήμουν παιδί μου εμφανίστηκε κάποτε ένα
και μου είπε το μυστικό των ανθρώπων.
« δεν θα σε πιστέψουν αν τους πεις την αλήθεια» μου μαρτύρησε
κι εγώ του ορκίστηκα να μείνω για πάντα λουλούδι,
όπως με γέννησε η βροχή κι όπως με σκάλισε η νύχτα(μέρα)..
η μέρα εκείνη που ένα χάδι αέρα πήρε το φουλάρι της μνήμης
και στόλισε το γυμνό από τον πόνο κλαδι.